Ένα διακύβευμα πολύ πιο ουσιώδες

Γιατί μας εκλπήσσει άραγε η άνοδος της Χρυσής Αυγής; Μήπως είναι απλά ένα φαινόμενο της κρίσης; Μια κοινωνική παραφυάδα; Δυστυχώς η άνοδός της δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι η κατάρρευση του "βολέματός" μας σε εύκολες λύσεις. Και το φαινόμενο γίνεται ακόμα πιο τραγικό όταν η Χρυσή Αυγή ψαρεύει ψήφους από την δεξαμενή των νέων ανθρώπων μεταξύ 18-24 ετών. Δεν είναι πως όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι ανρώθηκαν πολιτικά στην Ακροδεξιά, ούτε ότι κυοφορούν από παλιά φασίζουσες νοοτροπίες. Το πρόβλημα είναι η εκμηδένιση της προοπτικής τους.

Και για να ξεκαθαρίσουμε την ήρα από το στάρι, η ΧΑ δεν είναι εθνικιστικό κόμμα. Εθνικιστής μπορεί να είναι κάποιος όταν τονίζει την ανωτερότητα της χώρας του,εθνικιστής μπορεί να είναι κάποιος που αγαπά τη χώρα του ακόμα και σε βαθμό εθελοτυφλίας, ο εθνικιστής τέλοσπάντων μπορεί να είναι ένας απλός και καθαρός πατριώτης. Μπορεί οι Χρυσαυγίτες να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες εθνικιστές,αλλά τόσο οι ιδέες τους όσο και οι πρακτικές τους θυμίζουν τις αναίσχυντες πολιτικές κάθαρσης των Ναζί,για τους οποίους πολλάκις έχουν αποκαλύψει την εκτίμησή τους μέσα από το περιοδικό τους. Οι θιασώτες,ούτε καν οι απολογητές,των Ναζί και οι υποστηρικτές του Απριλιανού πραξικοπήματος όχι μόνο δεν έχουν τεθεί εκτός νόμου,αλλά συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται το κενό του.

Και αυτό το κενό πολιτικής βούλησης είναι που διακρίνουν και οι νέοι άνθρωποι και στρέφονται στην ΧΑ.Διότι η δική τους βούληση είναι η διά της βίας επιβολή.Τα φύκια και οι μεταξωτές κορδέλες που πουλούν ως εθνική σωτηρία μόνο ως φύλλο συκής για τις ιταμές ιδέες τους μπορούν να εκληφθούν,αλλά πολλοί δεν το βλέπουν.Τυφλωμένοι από απελπισία και αβεβαιότητα για το αύριο,αναζητούν λύση και διέξοδο στο δημοκρατικό πολιτικό σκηνικό,αλλά απελπίζονται ακόμα περισσότερο βλέποντας την αδυναμία των περισσότερων αστικών και εν συνεχεία των λοιπών αντιμνημονιακών κομμάτων να ασκήσουν πειστικό πολιτικό λόγο.Νομοτελειακά,λοιπόν,στρέφονται στην πιο αποφασιστική εναλλακτική.Και αυτή είναι στα μάτια τους η Χρυσή Αυγή της αυτοεπιβολής,της εθνοκάθαρσης,του πογκρόμ,του βαυκαλισμού της εθνικής ανωτερότητας,των μεθόδων τραμπουκισμού.

Η Χρυσή Αυγή του πρώην υπαλλήλου της ΚΥΠ Μιχαλολιάκου και των λοιπών επικίνδυνων στελεχών της εισέρχεται δυναμικά στο πολιτικό παρόν μας για να αναβιώσει σκηνές από το δυσώδες εμφυλιακό παρελθόν. Η χύτικη νοοτροπία τους θα έπρεπε να προκαλεί αποτροπιασμό για το πώς κάποιοι τολμούν να κακομεταχειρίζονται έτσι απροκάλυπτα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.Διαφορετικού χρώματος,εθνικότητας,θρησκείας κλπ,αλλά και πάλι ανθρώπους. Η παντελής έλλειψη σεβασμού σε κάθε ανθρώπινο και πολιτειακό νόμο και η αυτοεπιβολή του δικού τους ορθού συλλογισμού είναι εντελώς εξοργιστική και καταδεικνύει πώς αυτοί οι άνθρωποι δεν σέβονται καν τον κοινοβουλευτισμό,τον οποίον θα κληθούν να ενσαρκώσουν.

Αυτός ο πολιτικός σχηματισμό μας θυμίζει πως σε αυτές τις εκλογές διακυβεύεται και κάτι πέρα από το δίλημμα Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο: Αυτό είναι το δημοκρατικό ιδεώδες της πολιτείας μας. Και αν δοθεί βήμα στους θιασώτες της καταστρατήγησής του,τότε έχουμε πολύ περισσότερα να χάσουμε από τον 13ο και 14ο μισθό...

Δέσμιοι της Αυταπάτης

Τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης,με ελάχιστες εξαιρέσεις,έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα: παρά το ότι έχουν τις διαπιστώσεις για την σημερινή κατάσταση στο τσεπάκι,δεν καταφέρνουν να προσφέρουν μια πειστική εναλλακτική για την επόμενη μέρα και για το τι θα κάνουν σε περίπτωση που αναλάβουν την διακυβέρνηση του ταλαίπωρου αυτού τόπου.

Όχι ότι δεν καταθέτουν καμία πρόταση ή δεν ασχολούνται με προγραμματικές δεσμεύσεις,απλά όλα τα παραπάνω πάσχουν σημαντικά στο κομμάτι του ρεαλισμού. Λαική ανατροπή, Ανεξάρτητοι Έλληνες που θα τα παρασύρουν όλα στο διάβα τους και ναι μεν αλλά που ασφαλώς και δεν πείθουν. Μια σταχυολόγηση των προτάσεών τους είναι αρκετή:

ΚΚΕ
Το ΚΚΕ διατηρεί μια ρητορεία απαράλλαχτη στο πέρασμα των χρόνων. Η λαική ανατροπή κυριαρχεί, όπως και η έξοδος από την Ευρώπη,το ΝΑΤΟ,το ΔΝΤ και από κάθε διεθνή οργανισμό που συμμετέχουμε ως χώρα. Φυσικά το κράτος που εκφράζει την λαική θέληση είναι ο πυλώνας λήψης αποφάσεων,ενώ κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία καταλήγει άμα τη εμφανίσει της στον καιάδα. Ουσιαστικά λοιπόν,η Ελλάδα που οραματίζονται οι απολογητές του Στάλιν είναι μαι χώρα στα πρότυπα της Βορείου Κορέας,απομονωμένη,με κατοίκους που υποφέρουν από την καταπίεση της προσωπικής τους ελευθερίας και του δημιουργικού τους πνεύματος. Σεβαστή,συνεπώς, η γνώμη τους, αλλά η πραγματικότητα έχει καταδείξει πως το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που τους προτιμά παραμένει αριθμητικά αμετάβλητο. Και αυτό γιατί οι προτάσεις του κόμματος δεν εκμοντερνίζονται ούτε με...αίτηση.

ΣΥΡΙΖΑ
Το κόμμα έχει περάσει...σύρριζα από τη σοβαρότητα και σε καμία περίπτωση δεν έχει ακουμπήσει. Παρ'όλα αυτά,το κόμμα-συνονθύλευμα 10 τάσεων έχει φτάσει από την απαξίωση στη θέση του διαμορφωτή της κοινής γνώμης χάρη στην λαική ψήφο διαμαρτυρίας. Εν ολίγοις, αν ο κόσμος δεν έφτανε στο ύστατο σημείο αγανάκτισης,οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα έπειθαν τους γνωστούς και μη εξαιρετέους.Με ρητορεία περί "κυβέρνησης κατοχής" και "νέους Τσολάκογλου" και φωτισμένες οικονομικές προτάσεις (π.χ. διαγραφή όλων των δανείων των νοικοκυριών,διαγραφή όλου του χρέους μας,αλλά παράλληλα παραμονή μας εντός ευρώ κλπ.) πορεύεται για μια θέση στον πολιτικό ήλιο.

ΔΗΜΑΡ
Το νεότευκτο κόμμα του Φώτη Κουβέλη ξεκίνησε με την αύρα της σοβαρής και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς που έχει ανάγκη ο τόπος. Σίγουρα ,όχι μόνο ο γράφων, αλλά και πολλοί άλλοι, ένιωσαν πως η ΔΗΜΑΡ ενσαρκώνει εκείνο το κόμμα που δύναται να ασκεί κριτική,αλλά παράλληλα να καταθέτει και σοβαρές προτάσεις. Ο χρόνος έδειξε,όμως,πως το κόμμα ακροβατεί ανάμεσα σε δύο βάρκες:αυτή του πολιτικού ρεαλισμού και αυτή του ανατρεπτικού λόγου. Για να ενισχύσει ιδίως το αντιμνημονιακό στοιχείο του κόμματός του,έχει ενσωματώσει πολλά πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ.Αυτή η κίνηση του,όμως,εγείρει ερωτήματα για το κατά πόσο οι επιλογές του στην πολιτική σκακιέρα έχουν μόνο ψηφοθηρικό στόχο.

Ανεξάρτητοι 'Ελληνες
Το κόμμα του Πάνου Καμμένου έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον κυρίως για τον μεγαλοιδεατισμό των στελεχών του:πιστεύουν πως θα ανατρέψουν ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό status quo. Από το ποσοστό της αυτοδυναμίας πάντως απέχουν παρασάγγας.Ίσως γι'αυτό φταίνε οι "πληρωμένες" εταιρείες δημοσκοπήσεων,όλες υπηρέτες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που υποσκάπτουν τον εν λόγω πολιτικό σχηματισμό. Πρώτη φορά πάντως παρατηρείται αντιμνημονιακό κόμμα να προτείνει την λύση των απολύσεων στο Δημόσιο ή τα δημόσια έργα με ΣΔΙΤ. Με τους Ανεξάρτητους Έλληνες πάντως ένα είναι σίγουρο: Οι καταγγελίες κατά παντός υπευθύνου δεν θα πάψουν. Αλλά ίσως ξεχνά πρωτίστως ο κος.Καμμένος σε ποια κυβέρνηση υπηρέτησε και ποιες ευθύνες αυτός έχει για την κατάσταση της χώρας.Αλλά η οδός της καταγγελίας φαίνεται πως στην Ελλάδα αποτελεί συγχωροχάρτι για όλα τα πεπραγμένα κάποιου.

ΛΑ.Ο.Σ.
Το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη ίσως αποτελέσει παρελθόν για την κοινοβουλευτική μας πραγματικότητα,αλλά έχει αφήσει πίσω του σπουδαία επιτεύγματα:συνομωσιολογία,άπειρες κωλοτούμπες,λεκτικά μαργαριτάρια και πολιτική γκλαμουριά σε μεγάλες δόσεις. Σε κάθε περίπτωση ο Καρατζαφέρης απέδειξε πως έχει ξεχωριστές ικανότητες στην ανακυβίσθηση,αλλά οι πολιτικοί στροβιλισμοί του τον οδήγησαν να χάσει κάπου...το μέτρο. Ο ΛΑ.Ο.Σ.,λοιπόν,είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αποτυχία των σχηματισμών που προσπαθούν να επιδείξουν κάποια σοβαρότητα,χωρίς όμως να απωλέσουν τον λαικίστικο χαρακτήρα τους.

Τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης,με ελάχιστες εξαιρέσεις επαναλαμβάνω,αποτυγχάνουν να απαντήσουν σε καίρια ερωτήματα για το αύριο της χώρας μας. Γι'αυτό παραμένουν δέσμια στις αυταπάτες τους,που ενέχουν μεγάλες δόσεις επικινδυνότητας...

*το κείμενο αναφέρεται σε κόμματα με Κοινοβουλευτική Ομάδα στην παρούσα Βουλή.

Περίεργη Επιμονή στην Αυτυδυναμία

Δεν γίνεται ένας πολιτικός αρχηγός να μην αντιλαμβάνεται ποιο είναι το συμφέρον της χώρας. Δεν γίνεται ένας πολιτικός αρχηγός να μην αντιλαμβάνεται και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Φευ! Ο κος. Σαμαράς επιλέγει να πηγαίνει...κόντρα στο κατεστημένο αμφισβητώντας εμπράκτως την νοημοσύνη πολλών από εμάς.

Η επιμονή του στην αυτοδυναμία δεν μπορεί παρά να έχει μόνο έναν γνώμονα:την προσωπική του άνοδο στον πρωθυπουργικό θώκο. Σύμφωνα με αυτόν μια σταθερή χώρα, θα είναι μια χώρα που θα έχει ως κυβέρνηση μια αυτοδύναμη ΝΔ. Δεν θέλει να δει τα γεγονότα κατά πρόσωπο: Ακόμα και αν το κόμμα του πραγματοποιήσει το ακατόρθωτο και σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση,δεν θα παραμείνει γαι πολύ ως έχει: Και αυτό γιατί από Ιούνιο η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση θα δει την συνοχή της να δοκιμάζεται με τις σκληρές μνημονιακές δεσμεύσεις που θα κληθεί να ψηφίσει. Μπορεί κάποιοι στη ΝΔ να νομίζουν πως τα δύσκολα πέρασαν όσο υπήρχε και η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ που έπρεπε να ψηφίσει τα μέτρα,αλλά η συνέχεια δεν προοιωνίζεται ευκολότερη σε καμία περίπτωση.

Το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι καθαρά συνεργασιακό και εντός αυτού του πλαισίου θα κληθούν τα δύο μεγάλα κόμματα-σε πρώτη φάση-να κινηθούν. Αθροιστικά δύσκολα θα ξεπεράσουν το 50%,γεγονός πρωτόγνωρο, και εξ'αυτού θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να επιβιώσουν πολιτικά. Άλλωστε ας μην βαυκαλίζεται ο κος. Σαμαράς ούτε κανενας άλλος πολιτικός αρχηγός: Οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται στο ιερατείο των Βρυξελλών και σ'εμάς εναπόκειται η εφαρμογή τους. Επομένως αν κάτι πρέπει να προκύψει από αυτές τις εκλογές είναι μια κυβέρνηση με διαχειριστική ικανότητα και όχι ένα σκορποχώρι.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να επιμένει στην αυτοδυναμία,όσο ικανοποιητικό και αν ακούγεται αυτό στο στενό κομματικό του ακροατήριο. Πλέον οι εκλογές έχουν πραγματικά έναν εθνικό και όχι έναν ρουσφετολογικό χαρακτήρα και γι΄αυτό πειραματισμοί και πυροτεχνήματα εξωθούν κάποιους στα όρια της φαιδρότητας. Οφείλει να αναδείξει την πρόταση που έχει,χωρίς να θέτει εκβιαστικά διλήμματα που μόνο σε περαιτέρω αστάθεια μπορούν να οδηγήσουν.

Όσο για το προσκλητήριο Σαμαρά για ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς,θα πρέπει αυτός να κανει το πρώτο μεγάλο βήμα. Να ασκήσει πολιτική υπευθυνότητας και λογικής και να αποφύγει την Καρατζαφέρειο λογική της κυβίσθησης και ανακυβίσθησης...διότι πλέον δεν έχει να κάνει μόνο με έναν πολιτικό χώρο που δύναται να εξουσιάζει ως φέουδο,αλλά με μια χώρα στην κόψη του ξυραφιού...