Η επιβράβευση των άκρων

Τον τελευταίο χρόνο γινόμαστε μάρτυρες μιας τρομακτικής δημοσκοπικής ανόδου του "κόμματος" της Χρυσής Αυγής, Ο όρος κόμμα μπαίνει σε εισαγωγικά, καθώς ένας πολιτικός σχηματισμός, ο οποίος δικαιούται αυτόν τον προσδιορισμό, είναι αυτός που ανέχεται τη διαφορετική άποψη, καταθέτει προτάσεις για επίκαιρα προβλήματα και στηρίζει τον κοινοβουλευτισμό και όχι τις άναρθρες κραυγές. Μα πάνω από όλα ο όρος προυποθέτει σεβασμό στο θεμελιώδες αγαθό της δημοκρατίας. Ποιο από τα παραπάνω κριτήρια πληροί η Χρυσή Αυγή; Κανέναν απολύτως. Τα μέλη της δεν επιδεικνυουν κανέναν σεβασμό στην οιαδήποτε διαφορετικότητα, καταθέτουν προτάσεις που κινούνται στα όρια της λογικής και κυρίως στα όρια της νομιμότητας, προτιμούν τις εξωθεσμικές λύσεις, ενώ η όλη ιδεολογία τους στηρίζεται σε απόψεις και ιδεολογικές προσεγγίσεις εντελώς αντιδημοκρατικές.

Τα μέλη της περισσότερο στρατό ατάκτων θυμίζουν, παρά στελέχη, τα οποία αναλογίζονται το μέλλον της χώρας. Ο εθνικισμός είναι ιδεολογία και οι αξίες της είναι σεβαστές, οι πρακτικές αυτών των ανθρώπων είναι κοινός τραμπουκισμός και αντί να είναι ποινικά κολάσιμες, επιβραβεύονται με υψηλά-για τα δεδομένα του κόμματος και της κοινής λογικής-ποσοστά. Αν, λοιπόν, κανείς αναλύσει τα αίτια αυτής της ανόδου, θα διαπιστώσει πως υπάρχει μόνο μια συνισταμένη πέραν της παρουσίας στοιχείων που κινούνται στον ευρύτερο φασιστικό-νεοναζιστικό χώρο: Η ανθρώπινη απελπισία από την γκετοποίηση του κέντρου της Αθήνας και την οικονομική κρίση και την ανεργία που θερίζουν τις φτωχότερες περιοχές του κέντρου.

Είναι πολλές φορές αναμενόμενο σε περιόδους κρίσης να ενισχύονται τα άκρα, καθώς αυξάνεται η ανθρώπινη αβεβαιότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, ομως, είναι βέβαιο πως μια κοινή συμμορία ποινικών θα διακατέχετο από περισσότερο πνεύμα διαλόγου σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή. Ενδεικτικό αυτού, είναι το γεγονός πως ο ηγέτης της οργάνωσης, Νίκος Μιχαλολιάκος, προσέρχεται στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηνών με τη συνοδεία "φουσκοτών" μπράβων. Είναι αυτό στάση εκλεγμένου αντιπροσώπου που πολεμά με τα λόγια και τις προτάσεις του; Όχι, εκτός αν πολιτικό του πρότυπο είναι ο Δον Κορλεόνε. Βέβαια, αυτός προτιμούσε να λύνει τα προβλήματά του με πιο άμεσο τρόπο. Φαίνεται πως ο κος. Μιχαλολιάκος επιλέγει να αντιγράψει πιστά το δυνάμει πρότυπό του...

Τα δημοσκοπικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής τρομάζουν όλους τους σκεπτόμενους πολίτες. Ακόμα πιο τρομακτική, όμως, είναι η συνειδητοποίηση πως η επιχειρηματολογία της οργάνωσης και ο "πολιτικός' της λόγος αποτελεί πλέον μέρος, όχι μόνο των δημοσκοπήσεων, αλλά και της πολιτικής καθημερινότητας. Από περιθωριακοί, ακραίοι, επικίνδυνοι και ίσως γραφικοί, υπάρχει μικρή πιθανότητα κάποια μέλη της, να αποτελούν κομμάτι της επόμενης πολυκομματικής Βουλής. Και βέβαια, ακόμα και αν το κόμμα δεν περάσει το κοινοβουλευτικό όριο, μικρό θα είναι το κακό. Θα ανήκουν-στο μυαλό τους- κάθε δικαίωμα να προβούν σε καθολική κάθαρση, έχοντας υπ' όψιν τους την λαική νομιμοποίηση των πολιτικών τους.

Η κρίση ενδείκνυται για εναλλακτικές επιλογές που περνάνε το μήνυμα της δυσαρέσκειας στην καθεστηκυία πολιτική τάξη. Το μήνυμα, όμως, από την ηθελημένη αυτοκτονία απέχουν παρασάγγας...

Τα στρατόπεδα της υπερβολής

Τις τελευταίες μέρες λαμβανει χώρα μια συζήτηση ,κατά πόσο η λύση των στρατοπέδων για την προσωρινή στέγαση των λαθρομεταναστών μέχρι την απέλασή τους, συνιστά επιστροφή στην εποχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Και μόνο η αναφορά της λέξης "στρατόπεδο" δεν επρόκειτο να περάσει απαρατήρητη, αυτό είναι βέβαιο. Οι μνήμες του Ναζισμού, του σκληρού προσώπου του, των θηριωδιών του, ίσως ακόμα κα τα πρόσωπα του ίδιου του Χίτλερ, του Ες και της υπόλοιπης παρέας, ξυπνούν και στοιχειώνουν πολλούς συμπολίτες μας. Τι και αν δεν έζησαν αυτή τη μαύρη ιστορική περίοδο, οι παντογνώστες της ελληνικής κοινωνίας μπορούν να δουν με τα μάτια της ψυχής τους εκατομμύρια Εβραίους να σφαγιάζονται σωρρηδόν και όπως τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, πρέπει να αναλάβουν δράση για την απεμπόληση των μισητών KZ από την κοινωνική ατζέντα.

Φευ! Η αποφασιστικότητα του Υπουργείου και της Πολιτείας ίσως βαζει ένα οριστικό τέλος στις ελπίδες τους περί μη εφαρμογής του μέτρου.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι το μέτρο, αυτό καθ' αυτό. Το ζήτημα γiα μια ακόμα φορά είναι η άκρατη ελληνική υπερβολή. Την κινδυνολογία που μας διακατέχει δεν μπορούμε να την σιγάσυμε εύκολα και αντ' αυτού την αφήνουμε ελεύθερη να "οργιάζει". Η αμετροέπειά μας είναι ίσως χειρότερη και από το μέτρο αυτό καθ' αυτό. Μπορεί η εγκατάσταση στρατοπέδων να είναι παράλογη, άδικη, απάνθρωπη, μη δημοκρατική κλπ, αλλά η δική μας υπερβολή είναι που επιδεινώνει το όλον. Μπορεί δηλαδή να είναι στραβός ο γιαλός, αλλά και εμείς αρμενίζουμε θεόστραβα.

Επι της ουσίας τώρα, το μέτρο δεν είναι αυτομάτως αρνητικό, μπορεί μάλιστα να αποβεί και ευεργετικό εν τέλει, υπό την προυπόθεση πως θα υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός και δεν θα αφεθεί το μέτρο αν λειτουργήσει με τη λογική του "βλέπουμε πώς θα πάει το πράγμα". Γιατί είναι θετικό; Λόγω των αυξημένων ρυθμών της λαθρομετανάστευσης δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση οι συλληφθέντες να χωρέσουν σε κάποιο ήδη υπάρχον σωφρονιστικό κατάστημα ή σε κάποιο αστυνομικό τμήμα. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε κανείς να δει σκηνές, όπως αυτές στο κέντρο υποδοχής της Παγανής Λέσβου με ανθρώπους να στριμώχνονται στα καγκελόφρακτα παράθυρα για λίγες ανάσες και ένα από τα αγαθά που προσέφεραν τα απλωμένα χέρια έξω από το παράθυρο. Αυτή η εικόνα ήταν όνειδος και δεν πρέπει να επαναληφθεί επ' ουδενί.

Ελλοχεύει πάντως ο κίνδυνος να δικαιωθούν, τουλάχιστον στο προκείμενο, οι κορώνες της υπερβολής: Μπορεί, αν δεν υπογραφούν οι συνθήκες επαναπροώθησης και δεν λάβουν χώρα οι απαιτούμενες απελάσεις, οι κρατούμενοι να εγκλωβιστούν στα νέα κέντρα υποδοχής και αυτά να μετατραπούν σε πραγματικές φυλακές, καθώς θα στοιβάζονται οι κρατούμενοι. Αυτό όχι μόνο δεν είναι το ευκταίο, αλλά θα επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την αποτυχία του πολιτικού συστήματος να λάβει ουσιαστικές και αποτελεσματικές αποφάσεις.

Στην Ελλάδα της κρίσης το ζητούμενο είναι η ουσία, το δια ταύτα. Σε αυτή την περίπτωση, η λειτουργία των στρατοπέδικών εγκαταστάσεων αποτελεί μια κίνηση αναγκαία, η οποία θα προσφέρει θέσεις εργασιας και θα επιτρέψει την αξιοποίηση ανεκμετάλλευτης κρατικής περιουσίας. Αλλά πάνω από όλα θα προσφέρει μια λύση στο πρόβλημα της προσωρινής στέγασης των λαθρομεταναστών. Αν, όμως, ο σχεδιασμός μείνει και πάλι στις καλένδες, τότε όχι μόνο το πρόβλημα θα συνεχίσει να διογκώνεται, αλλά και οι θιασώτες της κορώνας θα βρουν πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω σπέκουλα.

Καθε αποτυχία της κεντρικής πολιτικής σκηνής δίνει τροφή για άναρθρες κραυγες.

Το χαμένο στοίχημα της αυτοδυναμίας

Όπως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό,κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα καταφέρει να εξασφαλίσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία,παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις,κυρίως από την πλευρά της ΝΔ. Και όμως,οι προυποθέσεις για την επίτευξή της έχουν απλουστευθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό-τουλάχιστον στα χαρτιά. Το μπόνους του νόμου Παυλόπουλου ανεβάζει την ταρίφα των εδρών-δώρο στο πρώτο κόμμα από τις 40 στις 50,ενώ όσο μεγαλώνει το ποσοστό των κομμάτων που θα μείνουν εκτός της επόμενης Βουλής,όποτε και αν συγκληθεί αυτή,τόσο χαμηλότερος θα είναι ο πήχυς της αυτοδυναμίας. Σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα δεδομένα,το πιο πιθανό είναι η "μπίλια" να κάτσει γύρω στο 36-37%.

Και όμως κανένα κόμμα δεν δείχνει ικανό να πιάσει αυτό το ποσοστό.

Το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί για τους γνωστούς λόγους: Έχει εκφυλιστεί ιδεολογικά,προσπαθεί να πετύχει την ανανέωση με παλιά υλικά,έχει απωλέσει την αξιοπιστία του και ο-δύσκολος- μνημονιακός δρόμος που τράβηξε,οδήγησε στην απώλεια πολλών στελεχών,ενώ οι παλινωδίες,στις οποίες υπέπεσε κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από αυτό,οδήγησε στην απομάκρυνση ακόμα και στελεχώς που κινούνταν στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο. Έτσι λοιπόν,στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε απλά για τριχοτόμηση του χώρου της Κεντροαριστεράς,αλλά για κατακερματισμό του.

Μέχρι την ψήφιση του δεύτερο Μνημονίου η ΝΔ έμοιαζε η ασφαλής επιλογή για κάποιον που θα ήθελε να ποντάρει σε κάποιο κόμμα που θα κερδίσει την αυτοδυναμία.Πράγματι,έστω και με αναγωγή ψηφοφόρων και με άλλους τρόπους η ΝΔ φάνταζε ως μια εναλλακτική. Λίγο πριν από τον τερματισμό,όμως,το γκανιάν αποδείχτηκε "Αστραχάν". Και αυτό έχει ως αιτία την "κωλοτούμπα" της ΝΔ όσον αφορά το Μνημόνιο 2. Πράγματι το Μνημόνιο 2 περιέχει χαμηλότερο επιτόκιο και τη συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους,το πλαίσιο του,όμως,είναι εξίσου σκληρό με το πρώτο,ίσως ακόμα σκληρότερο. Το λάθος της ΝΔ είναι πως επέλεξε τον δύσκολο δρόμο κατόπιν εορτής,αφού βρέθηκε στα κυβερνητικά έδρανα για τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Αντί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι τον Μάιο του 2010 και να επανασυνταχθεί στη συνέχεια,ασκώντας κριτική για τον τρόπο εκτέλεσης του Μνημονίου και προτείνοντας εναλλακτικές λύσεις, η ΝΔ αυτοεγκλωβίστηκε στις αυταπάτες της.

Έτσι,αν δεν συντελεστεί κάποιο Πασχαλινό θαύμα,ας μην περιμένουν την αυτοδυναμία στη Συγγρού.Το στοίχημα το έχασαν μόνοι τουε