Τις τελευταίες μέρες λαμβανει χώρα μια συζήτηση ,κατά πόσο η λύση των στρατοπέδων για την προσωρινή στέγαση των λαθρομεταναστών μέχρι την απέλασή τους, συνιστά επιστροφή στην εποχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Και μόνο η αναφορά της λέξης "στρατόπεδο" δεν επρόκειτο να περάσει απαρατήρητη, αυτό είναι βέβαιο. Οι μνήμες του Ναζισμού, του σκληρού προσώπου του, των θηριωδιών του, ίσως ακόμα κα τα πρόσωπα του ίδιου του Χίτλερ, του Ες και της υπόλοιπης παρέας, ξυπνούν και στοιχειώνουν πολλούς συμπολίτες μας. Τι και αν δεν έζησαν αυτή τη μαύρη ιστορική περίοδο, οι παντογνώστες της ελληνικής κοινωνίας μπορούν να δουν με τα μάτια της ψυχής τους εκατομμύρια Εβραίους να σφαγιάζονται σωρρηδόν και όπως τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, πρέπει να αναλάβουν δράση για την απεμπόληση των μισητών KZ από την κοινωνική ατζέντα.
Φευ! Η αποφασιστικότητα του Υπουργείου και της Πολιτείας ίσως βαζει ένα οριστικό τέλος στις ελπίδες τους περί μη εφαρμογής του μέτρου.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι το μέτρο, αυτό καθ' αυτό. Το ζήτημα γiα μια ακόμα φορά είναι η άκρατη ελληνική υπερβολή. Την κινδυνολογία που μας διακατέχει δεν μπορούμε να την σιγάσυμε εύκολα και αντ' αυτού την αφήνουμε ελεύθερη να "οργιάζει". Η αμετροέπειά μας είναι ίσως χειρότερη και από το μέτρο αυτό καθ' αυτό. Μπορεί η εγκατάσταση στρατοπέδων να είναι παράλογη, άδικη, απάνθρωπη, μη δημοκρατική κλπ, αλλά η δική μας υπερβολή είναι που επιδεινώνει το όλον. Μπορεί δηλαδή να είναι στραβός ο γιαλός, αλλά και εμείς αρμενίζουμε θεόστραβα.
Επι της ουσίας τώρα, το μέτρο δεν είναι αυτομάτως αρνητικό, μπορεί μάλιστα να αποβεί και ευεργετικό εν τέλει, υπό την προυπόθεση πως θα υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός και δεν θα αφεθεί το μέτρο αν λειτουργήσει με τη λογική του "βλέπουμε πώς θα πάει το πράγμα". Γιατί είναι θετικό; Λόγω των αυξημένων ρυθμών της λαθρομετανάστευσης δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση οι συλληφθέντες να χωρέσουν σε κάποιο ήδη υπάρχον σωφρονιστικό κατάστημα ή σε κάποιο αστυνομικό τμήμα. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε κανείς να δει σκηνές, όπως αυτές στο κέντρο υποδοχής της Παγανής Λέσβου με ανθρώπους να στριμώχνονται στα καγκελόφρακτα παράθυρα για λίγες ανάσες και ένα από τα αγαθά που προσέφεραν τα απλωμένα χέρια έξω από το παράθυρο. Αυτή η εικόνα ήταν όνειδος και δεν πρέπει να επαναληφθεί επ' ουδενί.
Ελλοχεύει πάντως ο κίνδυνος να δικαιωθούν, τουλάχιστον στο προκείμενο, οι κορώνες της υπερβολής: Μπορεί, αν δεν υπογραφούν οι συνθήκες επαναπροώθησης και δεν λάβουν χώρα οι απαιτούμενες απελάσεις, οι κρατούμενοι να εγκλωβιστούν στα νέα κέντρα υποδοχής και αυτά να μετατραπούν σε πραγματικές φυλακές, καθώς θα στοιβάζονται οι κρατούμενοι. Αυτό όχι μόνο δεν είναι το ευκταίο, αλλά θα επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την αποτυχία του πολιτικού συστήματος να λάβει ουσιαστικές και αποτελεσματικές αποφάσεις.
Στην Ελλάδα της κρίσης το ζητούμενο είναι η ουσία, το δια ταύτα. Σε αυτή την περίπτωση, η λειτουργία των στρατοπέδικών εγκαταστάσεων αποτελεί μια κίνηση αναγκαία, η οποία θα προσφέρει θέσεις εργασιας και θα επιτρέψει την αξιοποίηση ανεκμετάλλευτης κρατικής περιουσίας. Αλλά πάνω από όλα θα προσφέρει μια λύση στο πρόβλημα της προσωρινής στέγασης των λαθρομεταναστών. Αν, όμως, ο σχεδιασμός μείνει και πάλι στις καλένδες, τότε όχι μόνο το πρόβλημα θα συνεχίσει να διογκώνεται, αλλά και οι θιασώτες της κορώνας θα βρουν πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω σπέκουλα.
Καθε αποτυχία της κεντρικής πολιτικής σκηνής δίνει τροφή για άναρθρες κραυγες.
Φευ! Η αποφασιστικότητα του Υπουργείου και της Πολιτείας ίσως βαζει ένα οριστικό τέλος στις ελπίδες τους περί μη εφαρμογής του μέτρου.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι το μέτρο, αυτό καθ' αυτό. Το ζήτημα γiα μια ακόμα φορά είναι η άκρατη ελληνική υπερβολή. Την κινδυνολογία που μας διακατέχει δεν μπορούμε να την σιγάσυμε εύκολα και αντ' αυτού την αφήνουμε ελεύθερη να "οργιάζει". Η αμετροέπειά μας είναι ίσως χειρότερη και από το μέτρο αυτό καθ' αυτό. Μπορεί η εγκατάσταση στρατοπέδων να είναι παράλογη, άδικη, απάνθρωπη, μη δημοκρατική κλπ, αλλά η δική μας υπερβολή είναι που επιδεινώνει το όλον. Μπορεί δηλαδή να είναι στραβός ο γιαλός, αλλά και εμείς αρμενίζουμε θεόστραβα.
Επι της ουσίας τώρα, το μέτρο δεν είναι αυτομάτως αρνητικό, μπορεί μάλιστα να αποβεί και ευεργετικό εν τέλει, υπό την προυπόθεση πως θα υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός και δεν θα αφεθεί το μέτρο αν λειτουργήσει με τη λογική του "βλέπουμε πώς θα πάει το πράγμα". Γιατί είναι θετικό; Λόγω των αυξημένων ρυθμών της λαθρομετανάστευσης δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση οι συλληφθέντες να χωρέσουν σε κάποιο ήδη υπάρχον σωφρονιστικό κατάστημα ή σε κάποιο αστυνομικό τμήμα. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε κανείς να δει σκηνές, όπως αυτές στο κέντρο υποδοχής της Παγανής Λέσβου με ανθρώπους να στριμώχνονται στα καγκελόφρακτα παράθυρα για λίγες ανάσες και ένα από τα αγαθά που προσέφεραν τα απλωμένα χέρια έξω από το παράθυρο. Αυτή η εικόνα ήταν όνειδος και δεν πρέπει να επαναληφθεί επ' ουδενί.
Ελλοχεύει πάντως ο κίνδυνος να δικαιωθούν, τουλάχιστον στο προκείμενο, οι κορώνες της υπερβολής: Μπορεί, αν δεν υπογραφούν οι συνθήκες επαναπροώθησης και δεν λάβουν χώρα οι απαιτούμενες απελάσεις, οι κρατούμενοι να εγκλωβιστούν στα νέα κέντρα υποδοχής και αυτά να μετατραπούν σε πραγματικές φυλακές, καθώς θα στοιβάζονται οι κρατούμενοι. Αυτό όχι μόνο δεν είναι το ευκταίο, αλλά θα επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την αποτυχία του πολιτικού συστήματος να λάβει ουσιαστικές και αποτελεσματικές αποφάσεις.
Στην Ελλάδα της κρίσης το ζητούμενο είναι η ουσία, το δια ταύτα. Σε αυτή την περίπτωση, η λειτουργία των στρατοπέδικών εγκαταστάσεων αποτελεί μια κίνηση αναγκαία, η οποία θα προσφέρει θέσεις εργασιας και θα επιτρέψει την αξιοποίηση ανεκμετάλλευτης κρατικής περιουσίας. Αλλά πάνω από όλα θα προσφέρει μια λύση στο πρόβλημα της προσωρινής στέγασης των λαθρομεταναστών. Αν, όμως, ο σχεδιασμός μείνει και πάλι στις καλένδες, τότε όχι μόνο το πρόβλημα θα συνεχίσει να διογκώνεται, αλλά και οι θιασώτες της κορώνας θα βρουν πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω σπέκουλα.
Καθε αποτυχία της κεντρικής πολιτικής σκηνής δίνει τροφή για άναρθρες κραυγες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου